จนถึงกลางทศวรรษ 1960 โดยทั่วไปมีนักเดินป่าเพียงไม่กี่คนเท่านั้นที่ไปเยือนเนปาลและในช่วงนั้นเป็นส่วนหนึ่งของกลุ่มผู้ติดตามการเดินทางการเดินทางครั้งใหญ่หลายครั้งในวันนี้สนับสนุนให้นักเดินป่าลงชื่อสมัครใช้เพื่อช่วยสร้างสมดุลให้กับเงินทุน
การเดินป่าในเนปาลในปัจจุบันแตกต่างอย่างสิ้นเชิงกับปี 1960 ในพื้นที่เดินป่าหลักทั้งหมดมีการจัดตั้งบ้านพักในอุทยานแห่งชาติและพื้นที่อนุรักษ์เพื่อให้นักเดินป่าสามารถหาที่พักอาหารและพบปะกับนักเดินป่าและชาวท้องถิ่นคนอื่นๆได้ตลอดเส้นทางเส้นทางส่วนใหญ่ได้รับการดูแลอย่างดีและในหลายๆกรณีจะมีการลงชื่อเข้าใช้
บ้านพักได้รับการตกแต่งอย่างดีและมีสิ่งอำนวยความสะดวกสำหรับชาร์จแบตเตอรี่และหมู่บ้านขนาดใหญ่มักจะมีสิ่งอำนวยความสะดวกสำหรับอีเมลความยาวความยากและระยะเวลาของการเดินป่าแตกต่างกันไปอย่างมากและเมื่อเพิ่มการขนส่งนอกพื้นที่เดินป่าหลักจะกลายเป็นปัญหามากขึ้นและมักเกี่ยวข้องกับการเดินทางอย่างน้อยสองครั้งในเที่ยวบินตามกำหนดเวลาภายในประเทศ
พื้นที่เดินป่าหลักสามแห่งซึ่งสามารถเข้าถึงได้ง่ายที่สุดคือเอเวอเรสต์, ลังตังและภูมิภาคอาร์ณปุรณะอาร์ณปุรณะและลังตังมีข้อได้เปรียบเล็กน้อยที่สามารถเข้าถึงได้โดยการเชื่อมต่อกับถนนแน่นอนว่านักเดินป่าจะได้รับรางวัลเมื่อพวกเขาผจญภัยไปไกลๆเช่นกัน! เส้นทางเส้นทางหิมาลัยที่ยิ่งใหญ่มีข้อมูลมากมายเกี่ยวกับพื้นที่เดินป่าอื่นๆซึ่งสามารถเข้าถึงได้โดยเที่ยวบินภายในประเทศเช่นกาญจนาจังกะมากาลูโดลโปและไกลตะวันตกต้องใช้เวลาหลายวันในการเดินป่าเพื่อไปยังพื้นที่ภูเขาที่สูงขึ้นจากศูนย์กลางประชากรและการปกครองในท้องถิ่น
เนปาลมีเขตพืชพันธุ์ที่แตกต่างและแตกต่างกัน 6 โซนตั้งแต่เขตร้อนต่ำกว่า 1,000 ม. ถึงเขตกึ่งร้อน 100 ม. - 200 ม., เขตร้อนล่าง 1,700 ม. - 2,700 ม., เขตอบอุ่นตอนบน 2,400 ม. - 3,000 ม., ซับอัลไพน์ 3,000 ม. - 4,000 ม. และอัลไพน์ 4,000 ม. ถึงสโนว์ไลน์เหนือสโนว์ไลน์เป็นทุ่งทุนดราหิมาลายาเหมือนถิ่นทุรกันดารแต่ละโซนเหล่านี้เต็มไปด้วยพืชและสัตว์ที่เหมาะสมแม้ว่าบางครั้งตัวอย่างที่หายากอาจหาได้ยาก
